Door: Nanno de Boer, eigenaar van BOS leiderschapscentrum
“What is essential is invisible to the eye.” — Antoine de Saint-Exupéry- uit t boek De Kleine Prins, die ik mocht lezen bij een eigen coachsessie die ik volgde de afgelopen twee jaar en gaf mij veel inspiratie:
De beste coaching gebeurt vaak op de momenten die niemand ziet. Niet in de boardroom. Niet tijdens de kwartaalcijfers. Maar juist in de stilte daarvóór. Wanneer een medewerker zijn eerste plan op papier zet. Of wanneer een leider zich even terugtrekt om weer naar zijn ‘waarom’ te kijken.
Businesscoaching gaat niet over snelle winsten. Het gaat over het leggen van een fundament: richting, ritme, relatie. En soms voelt dat traag. Onzichtbaar. Maar juist daar gebeurt het – daar bouw je aan gedrag, karakter en cultuur.
Op ons BOS Leiderschapscentrum zat niet zo lang geleden met een manager in een coachgesprek. Ze was duidelijk gefrustreerd: er bleef teveel werk bij haar liggen. “Mijn team is prima, maar ze wachten altijd op mij.”
In plaats van te vragen wat ze zou gaan delegeren, vroeg ik: “Wat heb jij al voorgedaan?” (je plan)
Toen werd het stil.
Ze realiseerde zich dat ze nooit het fundament had gelegd. Nooit echt had verteld wat ze verwachtte – of wat ze belangrijk vond als leider. Ze was gewoon begonnen met rennen. En haar team rende erachteraan.
We maakten die dag geen actieplan. We gingen terug naar de basis: haar bedoeling, haar overtuigingen, haar ritme. En vanuit daar kwam de richting en de rust. Niet groot. Niet zichtbaar. Maar dat is juist het punt.
In onze drang naar tempo en resultaat vergeten we vaak de basis. We slaan het fundament over – alsof bouwen sneller gaat als je de fundering overslaat.
Herinnering aan Spanje
In 1973 woonde ik als kind in Spanje. Ik herinner me dat ik hout moest stapelen, heel veel hout – alleen, achter een huisje in de heuvels. Geen idee waarvoor. Geen uitleg. Alleen de opdracht: “Doe het maar.”
Laag voor laag, zonder dat iemand keek. Het voelde leeg, onzinnig. Eenzaam zelfs. Als kind van 6 jaar begreep ik niet waarom ik het moest doen.
Wat ik toen ervoer, was niet alleen verveling of frustratie – maar existentiële twijfel: “Waarom zou ik iets doen wat niets oplevert?”
Pas later begreep ik: misschien was dat juist het punt. Het ging niet om het hout. Niet om het nut. Het ging om het leren dragen van betekenisloosheid. Leren vertrouwen zonder bewijs. Handelen zonder bevestiging. Zelf ontdekken, omdat er simpelweg geen andere weg was.
Die ervaring is me bijgebleven. Niet als les..het was denk ik niet bedoeld als les(😊), maar als ervaring die me gevormd heeft.
Tussen generaties Een fijne collega zei laatst iets wat mij weer eens aan t denken heeft gezet: “Wij zijn de generatie van ouders die de oorlog hebben meegemaakt.”
Die zin bleef hangen.
Misschien zijn wij wel de generatie die heeft geleerd om te bouwen zonder publiek omdat onze ouders dat ook deden – maar dan op leven en dood.
Ze leerden ons volhouden. Ze gaven vrijheid, maar vaak zonder fundament. Hun stilte was soms liefdevol, soms pijnlijk. Hun trauma’s werden onze drijfveren.
Wij leerden dat veiligheid geen gegeven is. Dat stabiliteit gebouwd moet worden. Laag voor laag, zonder zeker te weten waarvoor.
En nu zijn wij aan zet. Niet om het beter te doen – maar om het bewuster te doen. Met aandacht voor wat werkt, en moed om los te laten wat niet meer dient.
Slotgedachte Wat ik leerde in Spanje, wat ik zie bij leiders, wat ik herken in onze generatie:
Soms is het werk in stilte het meest betekenisvolle werk dat je zult doen.
Niet omdat iemand het ziet, maar omdat jij weet dat het klopt.
Wat draag jij met je mee van eerdere generaties – en hoe bouw jij daarmee aan morgen?
